Kolektory słoneczne i instalacje solarne w szczegółach. Tylko informacje
potwierdzone praktyką, wynikami badań i testów oraz danymi producentów

Temperatura stagnacji kolektora słonecznego określana jest czasem temperaturą postojową. To zarazem stan równowagi cieplnej kolektora słonecznego, w którym zyski ciepła od nasłonecznienia są równoważone przez straty ciepła do otoczenia. Sprawność kolektora słonecznego i jego wydajność cieplna w takim punkcie pracy jest zerowa (przecięcie się krzywej sprawności z osią poziomą różnicy temperatury między absorberem, a otoczeniem). Temperaturę stagnacji określa się w ramach badań certyfikujących zgodnych z normą EN 12975, na których opiera się certyfikat Solar Keymark. Warunki do określenia tej wartości, to „idealny dzień” z nasłonecznieniem 1000 W/m2 i z temperaturą powietrza zewnętrznego 30 oC. Brak odbioru ciepła powoduje wzrost temperatury absorbera. W kolektorach budowanych w latach 90-tych lub też obecnie oferowanych w krajach południowej Europy, temperatura stagnacji często nie przekracza 120-160 oC. Wynika to braku konieczności stosowania szyb o wysokiej przepuszczalności promieniowania słonecznego oraz izolacji cieplnej dużej grubości. Temperatura stagnacji  świadczy o konstrukcji kolektora i uzyskiwanej przez niego sprawności w rzeczywistych warunkach pracy, szczególnie przy wysokich temperaturach absorbera. Nie jest ona powiązana z ochroną przed przegrzewaniem kolektora słonecznego. To jest zależne przede wszystkim od budowy absorbera – konstrukcji orurowania zapewniającego (lub też utrudniającego) szybkie usuwanie glikolu z kolektora słonecznego już w początkowej fazie stanu stagnacji.